God mijn rots
Een dichter of liedjesschrijver David, gebruikte de naam “God mijn rots” in een van de psalmen. De naam drukte uit hoe solide en betrouwbaar God voor hem was geweest. Als de psalmist David was, dan past het goed. David heeft koning Saul jarenlang ontweken omdat Saul onzeker was en David wilde doden. God redde David herhaaldelijk van Saul.
Drie verschillende Hebreeuwse woorden worden vertaald met “rots” of “steen”. In deze naam verwijst het stamwoord SELA‘ naar een rots of klif met een spleet of breuk – vandaar het beeld van God als een rots van toevlucht en een schuilplaats voor veiligheid.
Een naam van God die in de Hebreeuwse tekst wordt afgebeeld: God mijn rots (El Sal’i) in Psalm 42:9.
God mijn rots (El Sal’i) in de Hebreeuwse tekst van Psalm 42:9.
God mijn rots in het Hebreeuws:
El sal’i
Strong’s Concordantie nummers: 410, 5553
Bijbelverwijzing: Ps. 42:9
OOK DIT
El Tsuri – De Rots
Hij is de Rots van het universum. Het fundament van de schepping.
In de Bijbel worden twee verschillende Hebreeuwse woorden gebruikt om God “de Rots” te noemen: El Sela (vertaald als “mijn Rots”) en El Tsuri (vertaald als “de Rots”). Beide namen verwijzen naar Gods onwankelbare karakter, maar hier wordt uitgelegd hoe ze verschillen: Als mijn Rots openbaart God Zichzelf als het persoonlijke fundament waarop we ons leven kunnen bouwen.
Door mijn Rots aan te roepen zeg je: “God is mijn toevluchtsoord, mijn schuilplaats voor de stormen van het leven. Omdat mijn God, mijn Rots, niet aan het wankelen kan worden gebracht, kan mijn positie in Hem niet aan het wankelen worden gebracht en kan mu uiteindelijke welzijn nooit worden bedreigd.”
Spreekt elkaar soms tegen, maar komt toch ook weer dichtbij elkaar.
EEN STUKJE VAN MIJN VERHAAL
Pak er maar koffie bij – verhaal is niet vrolijk –
Het was een heel vreemd jaar!
Onze jongste dochter, die 7 jaar oud was (ze is de jongste van de tweeling, slechts 4 minuten uit elkaar), had wat klachten en was veel gewicht verloren. We gingen naar de dokter met een potje urine. “Ofwel heeft ze een blaasontsteking, ofwel is ze diabetisch”, grapte ik met de dokter. Hij nam een urinestrip en keek me geschokt aan. “Oh, vanaf nu zal jullie leven op z’n kop staan”. Ik begon te huilen en mijn dochter huilde mee. (Maar ik kon haar niet uitleggen wat eraan de was. Alles ging zo snel) Haar bloedsuiker is te hoog en jullie moeten nu naar het ziekenhuis voor verdere tests.” Toen we thuis kwamen, baden mijn dochters en ik samen en ik ervaarde: “Heer, U bent bij ons!” Mijn man werd opgeroepen om naar huis te komen en wij vier gingen naar het ziekenhuis.
Onze dochter had plotseling type 1 diabetes. (februari 2002) Ja, onze wereld stond op zijn kop, net als haar wereld. We brachten veel tijd door in het ziekenhuis, leerden wat diabetes eigenlijk betekent en hoe ermee om te gaan. Spuiten en prikken, meten is weten. Mijn man werkte aan de bouw van het nieuwe ziekenhuis aanbouw tegenover het ziekenhuis waar we waren en kon veel tijd doorbrengen met onze dochter. Na 14 dagen mocht onze dochter naar huis komen omdat ze het allemaal zo goed deed.
Dit was onze dagelijkse routine. Prikken en injecteren. Het was moeilijk om te doen met een kind van 7 jaar oud. Niemand vindt het leuk om in de vingers te worden geprikt of injecties te krijgen, of om hun voedsel te wegen en te weten hoeveel koolhydraten ze eten. Het was een vreemde tijd en het zou nooit meer normaal zijn.
In de gemeente waar ik kwam, vroegen ze of ze met me mochten bidden.
Ja, ze mochten met me bidden.
Als ziekenverzorgster ben ik bekend patiënten. Maar het is erg moeilijk als het je eigen kind is. We prikten regelmatig elkaars vingers om ons bloedsuikerniveau te meten, zodat onze dochter niet helemaal alleen was in dit proces. Maar ook om een oogje in het zeil te houden bij onze andere dochter (de oudste van de tweeling). Mijn vraag in het ziekenhuis was: “Ze zijn eeneiig, krijgt onze andere dochter het ook?” maar daar gaven ze geen antwoord op. Wat had het voor zin om het te weten? Nou, ik vond het nuttig om het te weten en een oogje in het zeil te houden. Dus we prikten regelmatig elkaars vingers. Mijn man was weer aan het werk in de bouw van de nieuwe aanbouw van het ziekenhuis.
Ongeveer zes maanden later,
(mei 2002) hadden onze levens een nieuwe routine. We moesten op bepaalde tijden eten vanwege het dieet van onze dochter, dus het leven was strakker. Er was rust en kalmte totdat het telefoontje kwam waarin werd gemeld dat mijn man een ongeluk had gehad en mij vroeg naar het ziekenhuis te komen. Hij had een diepe snee in zijn been. Ik dacht dat ze het gewoon zouden hechten en dat we naar huis konden gaan, maar het ongeluk, waarbij zijn scooter betrokken was en een vrachtwagen die een rood licht negeerde, was ernstiger dan we dachten.
In de gemeente waar ik kwam, vroegen ze of ze mochten bidden met mij.
Ja, ze mochten met mij bidden.
Zijn linkervoet was bijna geamputeerd en de artsen wilden opereren om te proberen deze te redden. Ik viel bijna flauw toen ik dit nieuws hoorde. Iemand zette snel een stoel onder mij en de grond leek te verdwijnen. Ze opereerden mijn man onmiddellijk en er zouden veel meer operaties volgen. Zijn collega’s op de nieuwe bouwplaats van het ziekenhuis bedachten een stunt. Het SBS6, kwam om een opname te maken voor Hart van Nederland. De collega’s hadden een grote fruitmand aan een kraan gehangen en deze werd door het raam aan mijn man overhandigd. Mijn man kon het werk van zijn collega’s bijhouden en comfortabel in bed liggen.
De artsen hadden letterlijk alles gedaan om zijn voet te redden. Na een lange revalidatieperiode van ongeveer twee jaar in en uit het ziekenhuis, kon mijn man eindelijk weer lopen met speciaal ontworpen schoenen en een vastgezette enkel. Hij kon niet langer werken op de bouwplaats en werkte in plaats daarvan op een kantoor. De rust was weer teruggekeerd.
We hadden de vele ziekenhuisbezoeken achter de rug. De wondbehandeling deed ik zelf thuis en de fixatieapparatuur deed zijn werk. De artsen snapten alleen niet waar het bloed in zijn enkel vandaan kwam. Maar goed, ons leven ging verder.
Ongeveer zes maanden later.
Mijn oudste dochter (oudste van de tweeling was nu 9 jaar) hielp graag in de keuken en zo ook op deze vrijdagavond (september 2003). Ik vroeg haar te roeren in de pan, maar ze wilde eerst water drinken en nog meer water drinken. ‘Dat heb ik op school nou ook steeds,’ zei ze. Ik schrok me wild! en zette het gas uit en we gingen naar de huiskamer om de prikspullen van onze andere dochter te pakken. Ik prikte haar en het bloedsuikerwaarde was HI, wat betekent dat het zo hoog was dat het niet te meten was.
We belden het ziekenhuis (vrijdagavond) en gelukkig hadden we nog een nummer van de kinderafdeling. We moesten meteen komen. Onze dochter werd geprikt en het werd vastgesteld dat ze ook diabetes type 1 had. Ze werd opgenomen en we gingen door hetzelfde verhaal als een jaar geleden. Mijn man liep opnieuw op krukken en ik was er helemaal klaar mee!
In de gemeente waar ik kwam, vroegen ze of ze mochten bidden met mij.
NEE ze mochten NIET met mij bidden.
Wat voor nut heeft? Waarom bidden als toch alles in elkaar dondert? Nee ik was er klaar mee en had er geen zin meer in. Al die tijd wist ik het positief te houden en mijn geloof en hoop te richten op God, maar nu was ik er even klaar mee. Nee bid maar niet met mij. Ik voelde me zo verloren en verraden, Hoezo God? Waarom laat u dit allemaal toe?
Alles was onder mijn voeten verdwenen, maar God liet me na een poosje zien:
‘Je staat op de Rots ‘.
Alles was drijfzand, maar inderdaad, ik zag ja, stond op de Rots. Maar eerlijk : meer geloof dan dat had ik niet.
God liet me zien dat Hij mijn Rots is. Ik hoefde even niets te doen, dan gewoon rustig blijven stilstaan op de Rots. Zo kwam ik weer tot rust in mijn geloof en in mijn leven. Heel voorzichtig stak ik soms even een teen in het moeras om te kijken of het er nog was. Gekke woordspeling, maar zo ervoer ik het wel. ‘Dit beeld is me altijd bijgebleven, ik sta op de Rots.‘
Het stormt in ieders leven, of je nu Christen bent of niet. Het leven is niet makkelijk, maar je hoeft het niet alleen te doen. Gaandeweg de jaren er na, ben ik in verschillende depressies terechtgekomen. Het had allemaal toch veel meer invloed op me en soms kon ik het leven maar moeilijk aan. Depressie is een nare vijand.
December 2021 is mijn man overleden door de complicaties na een scooter ongeluk.
Dan staat opnieuw ALLES op zijn kop
en voel ik wat David ook in zijn wanhoop tegen God zegt:
In Psalm 42 en 43 denkt David ook na over tijden waarin hij wanhoopte aan Gods hulp.
Ik zal tot God, mijn rots, zeggen: “Waarom hebt U mij vergeten?
Psalm 42:9-10
Waarom treur ik om de verdrukking van de vijand?”
Als een verbrijzeling van mijn beenderen beschimpen mijn tegenstanders mij,
Terwijl zij de hele dag tegen mij zeggen: “Waar is uw God?”
Dan kom je in een heel ander proces terecht: rouw, Oei dat is een heel raar en moeilijk pad. Je staat in eens helemaal alleen. Je wereld staat op zijn kop en je wereld staat stil. Rouw is een rauw proces. Nu (febr.2024) na 2 jaar, durf ik weer voorzichtig vooruit te denken.
Mede daarom maak ik deze website. Ik wil God beter leren kennen en me positief bezighouden met God, in plaats van met mijn zelfmedelijden bezig te zijn. Het is een mooie afleiding, creatief met photoshop en schrijven en uitzoeken en deze website maken.
Dat is nu ik dit schrijf nog steeds zo. Het leven is niet makkelijk, maar God is erbij! Hij is de Rots en ook al valt alles om je heen weg, is alles moeras geworden, stormt het om je heen: blijf staan op de Rots. Houd je vast aan wie God zegt dat Hij is. Leer Zijn Namen kennen en Zijn karakter. Leer God kennen.
Maar God is niemand vergeten en is en blijft trouw en vol liefde,
ondanks alles wat het leven ongenuanceerd op hun pad smijt.
God is erbij !
God mijn rots in het Hebreeuws: El sal'i Strong's Concordantie nummers: 410, 5553 Bijbelverwijzing: Ps. 42:9 Stong Bijbelvertaling